ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر تو هم سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی كه شوید جسم خاك
هستی ام ز آلودگی ها کرده پاک
ای طپش های تن سوزان من
آتشی در سایه مژگان من
ای مرا با شور شعر آمیخته
این همه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم شعرم به آتش سوختی
ای دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده بر چشمان من
بیش از اینت گر كه در خود داشتم
هر كسی را تو نمی انگاشتم

میخواستم بگویم دوستت دارم اما نتونستم

هر گاه از کنار می گذشتی آرزو میکردم

این راز را در چشمانم بخوانی...

افسوس بی اعتنا از کنارم می گذشتی

تا اینکه دیرزو قلبم را در دست گرفتم

و برایت نوشتم و از بی اعتنایی هایت شکایت کردم

وقتی قلبم را ربودی

کاغذ را برداشتم و مشاهده کردم

و نوشتم

دوستت دارم

آنگاه که لبخند بر لب میمرد

چون معجزه پاییز دلم میگرد

دیروز به چشمان تو گفتم برو

امروز دلم بهانه ات را می گیرد

گفتی اهل آسمونی ولی من اهل زمینم

گفتی فاصله زیاده بین تو تا سرزمینم

من به آن نقطه رسیدم

که اگر حتی نباشی

همیشه بودی و هستی انتظار آخرینم

بخدا در دل و جانم نیست

هیچ جز حسرت دیدارش

سوختم از غم او

کی باشد غم من مایه آزارش

از همون روزای اول می دونستم نمی مونی

می دونستم نمی تونی عشق و توچشام بخونی

از همون روزای اول دل تو با دیگری بود

کاش همیشه یادت بمونه اونکه عشق بهتری بود

یک رنگی و بوی تازه از عشق بگیر

پر سوز ترین گدازه از عشق بگیر

در هر نفسی که می تپی ای دل من

یادت نرود اجازه از عشق بگیر

اينجا قطب است!

شايد از قطب هم سردتر...

مردماني كه دلشان سخت سرد و بي بخار شده است...

چشماني كه محبت را به شهوت فروخته اند...

و دستاني كه اگر هم دستگيري كنند بي دليل نميكنند...

شايد اين روزها همه با خود اين جملات را زمزمه ميكنيم.

اما

يك چيز مي ماند:

من ميدانم كه به اندازه ي اين سرما ، آنطرفتر آتش محبتي شعله ور است

ميدانم كه به ازاي هر جنگي ، صلحي برپاست

ميدانم خدايي آن بالا نشسته كه نگهباناني بر زمين گماشته تا تو را دست گيري كنند، وسيله هايي كه لحظه به لحظه زندگي به تو ميدهند...

 آرام باش!سخت از لطف بي كران آرام باش ، كه آرام سختي ها را پذيرا باشي!