یه وقتایی لازم نیست حرفی زده شه بین دو نفر...

همین که دستت رو آروم بگیره.....

یه فشار کوچیک بده.....

این یعنی من هستم تا آخرش.....

همین کافیه....!

نشستم در غریبی گریه کردم

زفکرت بی نهایت گریه کردم

تمام روز در فکر تو بودم

تمام شب برایت گریه کردم

میان کوچه های دور غربت

چو دیدم رد پایت گریه کردم

و در آن شب خاموش مه آلود

به آهنگ صدایت گریه کردم

تو ای ابر بهاری شاهدی که

چگونه پا به پایت گریه کردم

یکی را دوست می دادرم
یکی را دوست میدارم
ولی افسوس او هرگز نمیداند
نگاهش میکنم شایدبخواند
از نگاه منکه او را دوست دارم
ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمیخواند
به برگ گل نوشتم من او را دوست می دارم
ولی افسوس او برگ گل رابر زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند
به مهتاب گفتم ای مهتاب
سر راهت به کوی اوسلام من رسان بگو که او را دوست دارم
ولی افسوس یکی ابر سیاه آمدروی ماه تابان را بپوشانید
صبا را دیدم و گفتم صبا دستم به دامنت بگو از من به دل دارم
که او را دوست میدارم
ولی افسوس هزار افسوسز ابر سیاه برجست و قاصد را زمیان ره بسوزانید
کنون وا مانده از هرجا و میکنم با خود نجوا
یکی را دوست میدارم ولی افسوس او هرگز نمیداند

دوستت دارم !
گفتنش ساده است
شنیدنش هم
اما فهمیدنش
دشوارترین کارِ دنیاست این روزها
اما همین دشواری زیباست !
زیباست برایِ خاطرِ اطمینانِ دلت
که بفهمد
هر آواره ای عاشق نیست
هر رهگذری مجنون
و تو لیلیِ خاطره هایِ هرکس نخواهی بود !
دوستت دارم ساده ترین دشوارِ دنیاست
برایش باید از
من
گذشت
باید به
ما رسید
باید به
عشق
رسید

هرچه ها میکنم
گرم نمیشود خاطرم
بوی تعفن خیانت از دهانم میآید
هــــــــــا….
خاطر من و
خیال تو و
خیل خیانت …

برای تو می نویسم........
برای تویی که تنهایی هایم پر از یاد توست...
برای تویی که قلبم منزلگه عـــشـــق توست...
برای تویی که احساسم از آن وجود نازنین توست...
برای تویی که تمام هستی ام در عشق تو غرق شد...
برای تویی که چشمانم همیشه به راه تو دوخته است...
برای تویی که مرا مجذوب قلب ناز و احساس پاک خود کردی...
برای تویی که وجودم را محو وجود نازنین خود کردی...
برای تویی که هر لحظه دوری ات برایم مثل یک قرن است ...
برای تویی که سـکوتـت سخت ترین شکنجه من است....
برای تویی که قلبت پـاک است...
برای تویی که در عشق ، قـلبت چه بی باک است...
برای تویی که عـشقت معنای بودنم است...
برای تویی که عـشقت معنای بودنم است...
برای تویی که غمهایت معنای سوختنم است...
برای تویی که آرزوهایت آرزویم است..........

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی

تو را با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم

تمام شب برای باطراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

پس ازِ یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس

تو را از بین گل هایی که در تنهایی ام رویید

با حسرت جدا کردم     

و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم

گفتی دلم حیران و سرگردان چشمانی ست رویایی

و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم

تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم

همین بود آخرین حرفت و من بعد از عبور تلخ و غمگینت

حریم چشمهایم را به روی اشکی از جنس

غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم

نمی دانم چرا ؟

نمی دانم چرا ؟ شاید خطا کردم

و تو بی آن که فکر غربت چشمان من باشی

نمی دانم کجا ، تا کی ، برای چه ،

نمی دانم چرا ؟

شاید به رسم و عادت پروانگی مان

باز برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

ای کاش با بهشت مرا روبرو کنی

گاهی برای شادی من آرزو کنی

ای کاش لحظه ای که پر از درد می شوم

من را به یمن آمدنت خنده رو کنی

وقتی پر از بهانه، پر از درد و گریه ام

با یک نگاه ساده مرا زیر و رو کنی

وقتی که بند بند دلم پاره می شود

تنها به یک اشاره دلم را رفو کنی

تو پر زدی که جلد نفسهای من شوی

امیدوارم اینکه به این بام خو کنی

اشعار من خلاصه شده در وجود تو

تنها خدا کند که تو هم آرزو کنی: -

- من باشم و تو باشی و من با تو باشم و

تنها به یاد من غزلی را شرو...  کنی!

مینویسم بدون تو

بدون حضور تو

با دلی تنها

با هزار آه

با نگاهی بغض آلود به
این فاصله

به این شب ها به این
کاغذ های باطله

کاغذ هایی برای کشیدن
لطافت نگات

برای بیان مخمل رنگ
چشمات

بدون تو

این واژه دلتنگی چه
معنای دلگیری دارد

چه وسعتی...چه رنگ
شبگیری دارد

بدون تو

سوگی دارد فضای اتاقم

و از با تو بودن خیال
میبافم

اشک تمدید می شود در
نگاهم

بدون تو آه بدون تو...

حسرت چه جولانی میدهد
برای لحظه دیدار

جسمم چگونه
میجوشد  در این سوی دیوار

مثل یک بیمار

گذر کند این زمان طعنه
تلخی است انگار

بدون تو  قصه نیست

حال امشب و هر شب من
است

بدون تو

لحظه های با تو بدون
مثل نام قشنگ تو

پرستو وار از خاطره
آرامشم کوچ میکند

بدون تو آه که زمان با
من انگار گل یا پوچ میکند

بدون تو حال من اما...

پشت یک واژه آه

من تا همیشه تنها

ساده و کودکانه گریه
میکنم

 
دل گمراه من چه خواهد کرد

با بهاری که می‌رسد از راه؟

با نیازی که رنگ می‌گیرد

در تن شاخه‌های خشک و سیاه؟

ادامه شعر در ادامه مطلب