سوخته ام ، من یک تنهای دل شکسته ام ، خیلی از زندگی خسته ام
امشب دلم گرفته و چشمهانم شب بلندی را در پیش دارند برای باریدن….
امشب دلم گرفته و شب یلدای چشمانم است ، طولانی ترین شب سال که چشمانم تا سحر خیس است….
می بارد و در تنهایی خودش میماند ، نه کسی است که آرام کند دلم را ، نه صدایی است که تکرار کند اسمم را….
دلم گرفته است و امشب شب یلدا ، در این شب بلند چگونه من سر کنم با غمها؟
شب یلدای غمها رسیده ، و این دل سوخته ، نای رفتن ندارم ، حس ماندن هم ندارم ، پس مینشینم همینجا ، پناه میبرم به خدا….
شاید خدا مرا درک کند، درد دل را بفهمد و با من درد دل کند…
و این چشمهای خیس و آسمان تاریک و این هوای آلوده ، این داستان هم از آغاز در سرنوشت من بوده
کسی نیست اینجا تا حتی صدایش کنم ، بگویم تنها هستم و کمی نگاهش کنم ، بگویم از دردهایم برایش ، دلم این نبود سزایش!
سوخته ام ، من یک تنهای دل گرفته ام ، خیلی خسته ام…
چگونه سر کنم در این شب بلند سال با غمها ، چگونه این شب بلند را بگذرانم بی ستاره ها ، بی مهتاب ، هوای دلم هم در این شب یلدا ابریست ، چشمانم بارانیست ، دلم گرفته و درد من تنهاییست!
هر کسی با عشقش است و در این شب بلند ،خندان
من تنها هم میمانم با این تنهایی بی وجدان…
کاش بودی آن کسی که مرا شکستی و رفتی ، کاش بودی تا مثل گذشته این شب یلدا را با هم بگذرانیم ، در آغوش هم ، نه اینک من تنها باشم و دلم شکسته باشد و در آغوش غم….

چگونه استـــ حال من…


با غمـــ ها می سازمــــ…


با کنایه ها می سوزمــــــــــ…


به آدم هایی که مرا شکستند لبخند می زنمـــــــــ…


لبخندی تـــلخـــــــ….

خیالت راحت ...
شکسته ها نفرین هم بکنند
گیرا نیست ... !
نفرین
ته دل میخواهد
دل شکسته هم که دیگر
سر و ته ندارد ... !
.

بقیه در ادامه مطلب

تو نبودي و نديدي كه چه شبهارا، همه در حسرت يك آغوشت، چه غريبانه كه تاصبح بغل كردم من، بالشِ خيسِ اتاق خوابم، كه پر از بُهتِ سكوت و غم بود...

ودرآغوشم مُرد همه احساس غريبانه ي مغمومم كه، تو به آن خورده گرفتي وبه اصرار، ناپاك خطايش كردي!! 

وچنين ميگذرد، همه شبهاي خزان ديده ي سربر كفِ اندوه و ندامت كشِ باراني من...

ودرآن دم كه سكوتي كوتاه، سقفِ تاريك دلم را گيرد ومرا خواب برد، اندکی بیش درآن خانه ی آسایش، قصد اقامت نکنم...

وچینین میگذرد همه شبهای خزان دیده ی من...

چه بسا میگذرد شبهایی، که قلم بر سرکاغذ سر تسلیم فرو برده که عفوم کن از این رنج و ملالی که دراین صومعه از بهر وفا مینگرم...

و چه شبها که چنین میگذرد...

آنكه ميسوزد و با سوزشش زندگي ميكند و پايان مي يابد!

نمي دانم چرا اورا قاتل ميدانند!

آنهم قاتل عاشق خود! ميگويند او پروانه را به آتش

ميكشد و بعد از كار خود پشيمان ميشود و اينقد گريه

ميكند تا بميرد...

هه!!!

دور بريزيد اين توهمات پوچ و توخالي را...

شما چه ميدانيد حال شمع را؟؟

بقیه دلنوشته در ادامه مطلب ادامه دارد...

تو هماني كه اگر بغض كني، همه درهاي جهانم بسته ست...

و الف هاي "جهانم" همگي ميميرند...

همه غم ها به سراغم آيند و مرا ميسوزند آتش قهر نگاهي را،كز غضب بر تنه همچون  گلِ پيچيده به شاخه منِ بيچاره كز شراره نگهت ميبارد...

تو اگر بغض كني، من كه هيچ عالم هم، همه در حيرت چشان سياهت بارند...

تو اگر بغض كني من و دنيام، همه از هم پاشد...

تو اگر بغض كني...