چه شبهایی که اینطوری میگذرد

تو نبودي و نديدي كه چه شبهارا، همه در حسرت يك آغوشت، چه غريبانه كه تاصبح بغل كردم من، بالشِ خيسِ اتاق خوابم، كه پر از بُهتِ سكوت و غم بود...

ودرآغوشم مُرد همه احساس غريبانه ي مغمومم كه، تو به آن خورده گرفتي وبه اصرار، ناپاك خطايش كردي!! 

وچنين ميگذرد، همه شبهاي خزان ديده ي سربر كفِ اندوه و ندامت كشِ باراني من...

ودرآن دم كه سكوتي كوتاه، سقفِ تاريك دلم را گيرد ومرا خواب برد، اندکی بیش درآن خانه ی آسایش، قصد اقامت نکنم...

وچینین میگذرد همه شبهای خزان دیده ی من...

چه بسا میگذرد شبهایی، که قلم بر سرکاغذ سر تسلیم فرو برده که عفوم کن از این رنج و ملالی که دراین صومعه از بهر وفا مینگرم...

و چه شبها که چنین میگذرد...