عشق یعنی مستی و دیوانگی

عشق یعنی با جهان بیگانگی

عشق یعنی شب نخفتن تا سحر

عشق یعنی سجده با چشمان تر

عشق یعنی سر به دار آویختن

عشق یعنی اشک حسرت ریختن

 
  عشق یعنی درجهان رسوا شدن

 
عشق یعنی سُست و بی پروا شدن

 
عشق یعنی سوختن با ساختن

عشق یعنی زندگی را باختن

.............

ادامه شعر در ادامه مطلب

باور نکن

باور نکن تنهاییت را

من در تو پنهانم ،تو در من

از من به من نزدیک تر تو

از تو به تو نزدیک تر من

باور نکن تنهاییت را

تا یک دل و یک درد داری

تا در عبور از کوچه عشق

بر دوش هم سر میگذاریم

این خانه را بگذار و بگذر

با من بیا تا کعبه دل

باور نکن تنهاییت را

من با تو ام منزل به منزل

..............

ادامه شعر در ادامه مطلب

ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ :
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﭘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ
ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ :
ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﮐﻠﻨﺠﺎﺭ ﻣﯿﺮﯼ ﺗﺎ ﯾﻬﻮ ﻧﺸﮑﻨﻪ
ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ :
ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻧﻤﯿﺸﻪ،ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﺛﺒﺖ ﻣﻮﻗﺖ ﻣﯿﺸﻪ
ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ :
ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ " ﺣﺘﯽ
ﺩﯾﮕﻪ ﺍﻭﻣﺪﻧﺖ،ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ

"
ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ :
ﺑﺸﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺖ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ
ﺍﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯿﺎﺩ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺖ ﻭﻟﯽ .....
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﻮﺭﯼِ ﺍﺷﮑﻬﺎﺗﻮ ﺣﺲ ﮐﻨﯽ
ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ :
نداشتن و نبودن تو.

کم کم یاد خواهی گرفت!

کم کم یاد خواهی گرفت!

تفاوت ظریف میان نگهداشتن یک دست

و زنجیر کردن یک روح …..

اینکه عشق تکیه کردن نیست!
و رفاقت، اطمینان خاطر

و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند
و هدیه‌ها، معنی عهد و پیمان نمی‌دهند …

کم کم یاد می گیری!
که حتی نور خورشید هم می‌سوزاند
اگر زیاد آفتاب بگیری

باید باغ ِ خودت را پرورش دهی
به جای اینکه منتظر کسی باشی
تا برایت گل بیاورد …

یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی….

که محکم باشی پای هر خداحافظی….

یاد می گیری که خیلی می ارزی …

یه وقتایی لازم نیست حرفی زده شه بین دو نفر...

همین که دستت رو آروم بگیره.....

یه فشار کوچیک بده.....

این یعنی من هستم تا آخرش.....

همین کافیه....!

نشستم در غریبی گریه کردم

زفکرت بی نهایت گریه کردم

تمام روز در فکر تو بودم

تمام شب برایت گریه کردم

میان کوچه های دور غربت

چو دیدم رد پایت گریه کردم

و در آن شب خاموش مه آلود

به آهنگ صدایت گریه کردم

تو ای ابر بهاری شاهدی که

چگونه پا به پایت گریه کردم

یکی را دوست می دادرم
یکی را دوست میدارم
ولی افسوس او هرگز نمیداند
نگاهش میکنم شایدبخواند
از نگاه منکه او را دوست دارم
ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمیخواند
به برگ گل نوشتم من او را دوست می دارم
ولی افسوس او برگ گل رابر زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند
به مهتاب گفتم ای مهتاب
سر راهت به کوی اوسلام من رسان بگو که او را دوست دارم
ولی افسوس یکی ابر سیاه آمدروی ماه تابان را بپوشانید
صبا را دیدم و گفتم صبا دستم به دامنت بگو از من به دل دارم
که او را دوست میدارم
ولی افسوس هزار افسوسز ابر سیاه برجست و قاصد را زمیان ره بسوزانید
کنون وا مانده از هرجا و میکنم با خود نجوا
یکی را دوست میدارم ولی افسوس او هرگز نمیداند

ﻣﻦ ﭼﯿﺰ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩﻡ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻨﺖ !
ﮐﻤﯽ ﺩﻟﻢ ﺷﮑﺴﺖ ، ﺷﺐ ﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡ
ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﺵ ﺳﺮﺩﺭﺩ ﻫﺮﺷﺒﻢ ﺷﺪ .
ﯾﮑﻢ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ .
ﭼﯿﺰ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ !
ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺧﺘﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ !
ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﯽ !
ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼﻣﻦ ، ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ . . .