بـــزرگ شـــده ایـــم از چـــشمهایمــان مــی آیــــــــد! 

بــــچه بـــودیم دل درد هــا را بــه هـــزار نــاله مــی گــفتیم هـــمه مــی فـهمــیدند 

بــــزرگ شــده ایـــم درد دل را بــه صــــد زبــان بــه کــسی مــی گـــوییم ... 

هــیچ کــس نــمی فهمـــد.... 

بـــچه بــــودیـم بــستنی مــان را گــاز مــی زدند قـــیامت بــه پــا مــی کردیـــم!

در هــیاهــوی زنــدگــی دریــافـتم چــه دویــدن هـــایی کـــه فــــقط پــاهـایـم را از مـــن گـــرفــت

در حــالــی کــه گـــویـی ایـــــستاده بـــــــــودم ...

و چــــه غــصه هــایــی کــه فــــقط بــاعث ســفیدی مـــوهـایـم شـــد

در حــالــی کــه قــصه ای کـــودکانه بــیش نـــــبود ...

دریــافـتم کــسی هـــست کــه اگــر بــــخواهــــد مـی شـــود و اگــر نـــه نـــمی شــــود ...

کـــاش نــه مــــیدویـــدم و نــه غــصه مــــی خــــوردم ...

فــــقط او را مــــیخــوانــدم...

فــــقط خــــــــدا !

ﺁﻧﻘــﺪﺭ ﻣــــﺮﺍ ﺳﺮﺩ ﮐـــﺮﺩ ؛

ﺍﺯ ﺧــــﻮﺩﺵ ..

ﺍﺯ ﻋﺸـــﻖ

ﮐــﻪ ﺣـــﺎﻻ ﺑــﻪ ﺟـــﺎﯼ ﺩﻟﺒﺴﺘﻦ ،

ﯾــــﺦ ﺑﺴﺘــﻪ ﺍﻡ!

ﺁﻫــــﺎﯼ !!!

ﺭﻭﯼ ﺍﺣﺴــﺎﺳــﻢ ﭘــﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﯾــﺪ

ﻟﯿـــﺰ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯾــﺪ...

فال هایم را نخوانده ، 

رها می کنم 

در دستان باد . . .! 

می ترسم . . . 

"تو" 

در آن ها نباشی ... 

و "من" 

تنهای تنها 

آواره شوم در غزلی سیاه ...

کم کم یاد خواهی گرفت!

کم کم یاد خواهی گرفت!

تفاوت ظریف میان نگهداشتن یک دست

و زنجیر کردن یک روح …..

اینکه عشق تکیه کردن نیست!
و رفاقت، اطمینان خاطر

و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند
و هدیه‌ها، معنی عهد و پیمان نمی‌دهند …

کم کم یاد می گیری!
که حتی نور خورشید هم می‌سوزاند
اگر زیاد آفتاب بگیری

باید باغ ِ خودت را پرورش دهی
به جای اینکه منتظر کسی باشی
تا برایت گل بیاورد …

یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی….

که محکم باشی پای هر خداحافظی….

یاد می گیری که خیلی می ارزی …