چگونه استـــ حال من…


با غمـــ ها می سازمــــ…


با کنایه ها می سوزمــــــــــ…


به آدم هایی که مرا شکستند لبخند می زنمـــــــــ…


لبخندی تـــلخـــــــ….

تو نبودي و نديدي كه چه شبهارا، همه در حسرت يك آغوشت، چه غريبانه كه تاصبح بغل كردم من، بالشِ خيسِ اتاق خوابم، كه پر از بُهتِ سكوت و غم بود...

ودرآغوشم مُرد همه احساس غريبانه ي مغمومم كه، تو به آن خورده گرفتي وبه اصرار، ناپاك خطايش كردي!! 

وچنين ميگذرد، همه شبهاي خزان ديده ي سربر كفِ اندوه و ندامت كشِ باراني من...

ودرآن دم كه سكوتي كوتاه، سقفِ تاريك دلم را گيرد ومرا خواب برد، اندکی بیش درآن خانه ی آسایش، قصد اقامت نکنم...

وچینین میگذرد همه شبهای خزان دیده ی من...

چه بسا میگذرد شبهایی، که قلم بر سرکاغذ سر تسلیم فرو برده که عفوم کن از این رنج و ملالی که دراین صومعه از بهر وفا مینگرم...

و چه شبها که چنین میگذرد...

آنكه ميسوزد و با سوزشش زندگي ميكند و پايان مي يابد!

نمي دانم چرا اورا قاتل ميدانند!

آنهم قاتل عاشق خود! ميگويند او پروانه را به آتش

ميكشد و بعد از كار خود پشيمان ميشود و اينقد گريه

ميكند تا بميرد...

هه!!!

دور بريزيد اين توهمات پوچ و توخالي را...

شما چه ميدانيد حال شمع را؟؟

بقیه دلنوشته در ادامه مطلب ادامه دارد...

تو هماني كه اگر بغض كني، همه درهاي جهانم بسته ست...

و الف هاي "جهانم" همگي ميميرند...

همه غم ها به سراغم آيند و مرا ميسوزند آتش قهر نگاهي را،كز غضب بر تنه همچون  گلِ پيچيده به شاخه منِ بيچاره كز شراره نگهت ميبارد...

تو اگر بغض كني، من كه هيچ عالم هم، همه در حيرت چشان سياهت بارند...

تو اگر بغض كني من و دنيام، همه از هم پاشد...

تو اگر بغض كني...